Czym jest etyka:
Etyka to dyscyplina filozofii, która bada ludzkie zachowanie i jego związek z pojęciami dobra i zła, nakazami moralnymi, obowiązkiem, szczęściem i wspólnym dobrem.
Słowo etyka pochodzi z łaciny etcus, który z kolei pochodzi ze starożytnej greki ικός (Etyka), pochodzące z etos, co oznacza „postać” lub „przynależność do postaci”.
rola etyki jako dyscyplina polega na analizie zasad moralności, obowiązku i cnoty, które kierują ludzkim postępowaniem w kierunku wolności i sprawiedliwości.
Aby spełnić swoją funkcję, etyka jest podzielona na zespół wyspecjalizowanych działów. Pomiędzy działy etyki uznaje się:
- Metaetyka: studiować same teorie etyczne i analizować stronę About-Meaning.com przypisaną do słów etycznych. Na przykład, co ludzie mają na myśli, gdy mówią o dobru, szczęściu lub pożądaniu.
- Etyka normatywna lub deontologia: ustanawia zasady kierujące systemami norm i obowiązków w obszarach wspólnego zainteresowania. Na przykład połączenie złota zasada (traktuj innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani).
- Etyka stosowana: analizuje zastosowanie norm etycznych i moralnych do konkretnych sytuacji. Na przykład, gdy bioetyka, etyka środowiskowa, etyka komunikacji itp.
Etyka jest bardzo blisko związana z moralnością, ale jest od niej inna. Podczas gdy moralność odnosi się do norm przyjętych przez tradycję, etyka jest dyscypliną, która zastanawia się, jakie działania byłyby prawidłowe.
Dlatego w potocznym języku etyka może być również rozumiana jako system wartości, który kieruje i ukierunkowuje ludzkie zachowanie na dobro.
Moralność i etyka
Etyka różni się od moralności. Podczas gdy moralność broni przestrzegania norm wynikających z obyczaju, etyka broni zasad, które kierują zachowaniem, nawet jeśli podważają tradycję.
W filozofii etyka analizuje ludzkie działania i normy, nie ograniczając się do moralności, ponieważ nie określa norm jako takich.
Etyka określa jedynie wyraźne standardy dla profesjonalistów w wykonywaniu ich funkcji, aby zapewnić, że postępują oni właściwie, gdy moralność osobista koliduje z obowiązkami zawodowymi.
Załóżmy na przykład, że lekarz przyjmuje rannego przez policję mordercy jako pacjenta w nagłych wypadkach. Jego wartości moralne sprawiają, że nie aprobuje „pacjenta” i uważa, że to niesprawiedliwe, że żyje, gdy zabił tak wielu niewinnych ludzi.
Jednak kodeks etyczny jego zawodu zobowiązuje go do zrobienia wszystkiego, co możliwe, aby uratować mu życie. Jeśli celowo pozwolisz mu umrzeć, lekarz może stracić licencję zawodową. Wypełnianie obowiązków zawodowych jest narzucone moralności jednostki.
- Morał.
- Moralność i etyka.
Rodzaje etyki
Chociaż nie ma systematycznej klasyfikacji rodzajów etyki, możemy je określić według obszarów ich zastosowania.
Etyka zawodowa: Jest to nauka normatywna, która bada wartości, zasady, obowiązki i prawa, które kierują każdym zawodem opartym na odpowiedzialności. Etykę zawodową określa kodeks etyki zawodowej lub kodeks deontologiczny.
Oto kilka przykładów etyki zawodowej:
- Etyka lekarska: odnosi się do wartości, które kierują pracownikiem służby zdrowia w kierunku prawidłowego działania, biorąc pod uwagę zagrożenia i obawy społeczne. Przykładem jest Przysięga Hipokratesa.
- Etyka prawnicza: bada wartości i zasady rządzące praktyką prawa we wszystkich jego instancjach.
- Nauczanie etyki: nauka badająca wartości i zasady rządzące obowiązkami i prawami nauczyciela w wykonywaniu zawodu.
- Etyka naukowa: system wartości kierujący praktyką naukową na wszystkich jej etapach (badania i zastosowania), odwołujący się w szczególności do zasad uczciwości, rzetelności oraz odpowiedzialności społecznej i środowiskowej.
- Etyka wojskowa: reguluje granice i zakres działań wojskowych. Wśród nich reguluje użycie siły militarnej zgodnie z porządkiem obywatelskim i rządowym.
Etyka biznesu: Są to zasady i wartości, które regulują działania i działania firmy. Na przykład unikaj nieuczciwej konkurencji, chroń środowisko, oferuj produkty wysokiej jakości, promuj zdrowe środowisko pracy i unikaj reklamy wprowadzającej w błąd.
Etyka świecka lub etyka świecka: zestaw wartości i zasad kierujących ludzkim zachowaniem, oparty na cnotach intelektualnych, takich jak empatia, racjonalne myślenie i logika.
Etyka religijna: zasady porządkujące ludzkie zachowanie w oparciu o cnoty duchowe i koncepcje transcendentalne, takie jak najwyższe dobro, Prawda, dusza, sprawiedliwość, pierwotny porządek, miłość itp. Różni się od jednej religii do drugiej.
Etyka środowiskowa lub etyka środowiskowa: Jest to część etyki stosowanej, która uwzględnia dbałość o środowisko w zakresie dobra wspólnego. Jest przekrojowy dla różnych dyscyplin, takich jak ekologia, ekonomia, prawo itp.
- Rodzaje etyki.
- Etyka zawodowa.
- 7 przykładów etyki w życiu codziennym.
Pochodzenie etyki
Poprzedniki etyki sięgają starożytnej Grecji. Sokrates jest uważany za ojca etyki, ponieważ cała jego myśl krążyła wokół pojęcia Dobra. Platon poświęcił również dużą część swojej pracy Dobru, Prawdzie i swojej roli w Republice.
Jednak, Arystoteles był twórcą właściwej etyki. Wraz z jego pracą narodziła się etyka jako dyscyplina Etyka dla Nicómaco, gdzie autor po raz pierwszy systematyzuje relacje między etyką społeczną i indywidualną; normy i dobra oraz teoria i praktyka. Podobnie klasyfikuje cnoty jako intelektualne i moralne.
Dlatego etyka jest następstwem systemów norm, takich jak prawa Hammurabiego czy Dziesięć Przykazań Mojżesza. Dyscyplina etyki powstała właśnie po to, by zastanowić się nad związkiem między zachowaniem człowieka, systemem praw moralnych a ideą Dobra, która nim kieruje.
Historia etyki
Platon i Arystoteles ustalili dwa obecne do dziś nurty etyczne. Dla Platona Dobro i Prawda są ostatecznym celem, a poszukiwanie Cnoty jest nieodłączne od duszy. Dla Arystotelesa etyka jest motywem i środkiem do osiągnięcia szczęścia iw tym zakresie jest racjonalnym działaniem, a nie duszy.
Po Arystotelesie nurty przyjęły koncepcję etyki jako dominującego medium. Ale później neoplatonizm odzyskał ideę najwyższego Dobra jako celu.
We wczesnym średniowieczu filozofia chrześcijańska pod wpływem neoplatonizmu uzasadniała odroczenie ziemskiego szczęścia w kategoriach Wiecznego Dobra. Natomiast w XIII wieku filozofia scholastyczna (reprezentowana przez św. Tomasza z Akwinu) połączyła poszukiwanie cnoty z poszukiwaniem szczęścia. Z kolei renesans powrócił, by zbliżyć się do prądów arystotelesowskich.
Pod koniec XVII wieku umacnianie się państwa wywołało dyskusję o jego związkach z etyką, jak u autorów Hobbesa i Hutchesona. W nowoczesności etyka była zorientowana na pochodzenie moralności, rolę społeczeństwa, dogmatyzm religijny i kontrast między wolnością a determinizmem.
Hegel widział w państwie kres ludzkiego postępowania, a etykę pokrewną z filozofią prawa. Kant, ojciec niemieckiego idealizmu, bronił autonomii etyki.
Między XIX a XX wiekiem rozwój utylitaryzmu, psychologii, ewolucjonizmu etycznego i innych nurtów kwestionował tradycyjne wartości etyczne. W XX wieku etyka skoncentrowała się na badaniu jej istoty, jej pochodzenia, celu i języka.
etyka nikomachejska
Etyka nikomachejska odnosi się do dzieła Etyka dla Nicómaco, napisany przez filozofa Arystotelesa. Jest to jego główna praca na temat etyki; ma to ogromne znaczenie, ponieważ jest to pierwszy systematyczny traktat na ten temat.
W swojej etyce nikomachejskiej Arystoteles za cel nadrzędny uznaje szczęście indywidualne i zbiorowe. Aby to osiągnąć, przedkłada rozum, cnotę i roztropność ponad namiętności, ponieważ dla niego ludzie żyją w społeczeństwie, a ich postawy muszą być skierowane na dobro wspólne.
Dla Arystotelesa wszelka praktyczna racjonalność szuka celu lub dobra. Celem etyki jest ustalenie celu najwyższego, który jest powyżej, który usprawiedliwia wszystkie inne, oraz pomoc w poznaniu sposobu jego osiągnięcia.
