Co to jest nieszczęście:
Nieszczęście nazywa się niekorzystny los, którego ludzie często doświadczają w różnych okolicznościach. Na przykład: „Miał nieszczęście zostać napadniętym, gdy wychodził ze sklepu z prezentami”.
Należy pamiętać, że nieszczęścia zdarzają się w każdej chwili, a czasem w najmniej spodziewanym momencie, wielokrotnie w wyniku serii błędów lub czynów, które zostały źle opracowane lub z powodu okoliczności niezależnych od ludzi.
Słowo nieszczęście pochodzi z łaciny nieszczęście, a wśród niektórych synonimów, których można użyć dla tego terminu, są: przeciwności losu, nieszczęście, nieszczęście, nieszczęście, nieszczęście, katastrofa, nieszczęście i inne.
Nieszczęście jest również często używane do wskazania zhańbiony ktoś jest. „Po rozwodzie pogrążył się w nieszczęściu”, „Jego stan zdrowia przewyższył całą serię nieszczęść”.
Innym zastosowaniem słowa nieszczęście jest odniesienie do a niefortunny incydent lub zdarzenie, "Po kilku nieszczęściach firma zbankrutowała", "Od zmiany trenera drużyna piłkarska przeżyła kilka nieszczęść", "Wygląda na to, że nieszczęście podąża za mną".
Teoria nieszczęść czy nieszczęście w logice
Teoria nieszczęścia nazywa się akt mowy która jest przekazywana przez performatywną wypowiedź niewłaściwie zatrudniony i staje się nieszczęściem. Jest to część teorii aktów mowy zaproponowanych przez Jhona Langshawa Austina w 1962 roku.
Z drugiej strony emisje performatywne to te, które nie są ani prawdziwe, ani fałszywe, ani pozbawione sensu. Oznacza to, że kiedy są wydawane, wyrażane jest działanie. Na przykład, gdy dwie osoby wpadają na ulicę i jedna mówi do drugiej „Przepraszam, przepraszam”.
Łamiąc zasady wypowiedzi performatywnych, można generować nieszczęścia. Na przykład znajomy żartuje drugiemu i przeprasza: „Dobra, przepraszam”, ale tonem głosu, który jest szczery, ale raczej kpiarski, któremu towarzyszy śmiech.
Ofiara jednak wyraźnie zauważa, że pomysłodawca żartu nie rozumie, jak bardzo był niewygodny. Emitent tylko przeprasza za to, że to zrobił, ale nie dlatego, że jest szczery i uważa, że naprawdę powinien to zrobić.
W tym przypadku dochodzi do naruszenia zbioru zasad, w zasadzie emitent nie mówi, co tak naprawdę myśli (nie przeprasza szczerze). Wtedy też nie ma postawy zgodnej z tym, co wyraża, a to widać, bo przeprasza, ale z całą drwiną wobec odbiorcy.
