Czym jest Teodyce:
Teodycea jest część filozofii, która odpowiada za wyjaśnienie i ukazanie w sposób racjonalny wszechmocy Boga, jego atrybutów i istnienia zła.
Słowo teodyce wywodzi się z języka greckiego teos, co oznacza „Bóg” i mówić co tłumaczy się jako „sprawiedliwość”, dlatego teodyceę rozumie się jako „usprawiedliwienie Boga”.
Należy zauważyć, że teodycea jest częścią teologii naturalnej, która obejmuje bardziej ogólne aspekty, takie jak odkrywanie dowodów Boga bez polegania na faktach nadprzyrodzonych.
Teodyce i Leibniz
Termin teodyce został stworzony w XVII wieku i po raz pierwszy użyty przez niemieckiego filozofa Gottfrieda Wilhelma Leibniza w swojej książce Esej Teodycei. O dobroci Boga, wolności człowieka i pochodzeniu zła, znany także jako Teodyce.
Jednak jakiś czas później francuski filozof Wolter ironizował z teodyceą Leibniza, publikując jego powieść satyryczną Naiwny.
Teraz w tej teodyce Leibniz przedstawił swoje racjonalne studium Boga, wolności człowieka i istnienia zła. Jednak św. Augustyn wspomniał już o teodycei na długo przed Leibnizem, który łączy szereg wiedzy filozoficznej i religijnej w celu uzasadnienia istnienia zarówno Boga, jak i zła.
Podobnie Leibniz był zainteresowany wyjaśnieniem w swojej książce sprzeczności dotyczących relacji, jakie istnieją między duchowymi przekonaniami o Bogu a racjonalnymi myślami o naturze i niesprawiedliwościami, jakich doświadczają ludzie.
Czyli teodycea zbiera i stara się odpowiedzieć na wszystkie wątpliwości, które dotyczą wiary, rozumu, duchowego, naturalnego, dobra i zła, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wszystko zostało stworzone przez dobroć Boga.
Dlatego zło usprawiedliwia nawet istnienie Boga po to, by osiągnąć wolność człowieka. W ten sposób Leibniz poświadcza, że Bóg stworzył najlepszy możliwy świat.
