Czym jest epoka współczesna:
Obecnie epokę nowożytną rozumie się jako okres od XV do XVIII wieku historii powszechnej, w której wartości nowoczesność. Zakładał stopniową przemianę porządku tradycyjnego w porządek nowoczesny.
Zaczęło się w epoce odkrywców, która polegała na reorganizacji stosunków gospodarczych świata pod kontrolą cywilizacji zachodniej. Jest to zatem pierwszy okres w historii, w którym cały świat artykułowany jest w jednej narracji historycznej.
Wiek nowożytny następuje po średniowieczu. Ma na celu przezwyciężenie religijnego dogmatyzmu tego okresu i zapoczątkowanie epoki, w której rządzi myśl racjonalna.
Nowoczesne wartości zaczynają się od humanizm antropocentryczny renesansu, choć na tym nie poprzestali. Nurt ten rozumiał człowieka jako centrum zainteresowania życia i wiedzy, w przeciwieństwie do teocentrycznego humanizmu.
Epoka nowożytna osiągnęła swój szczyt wraz z rewolucją przemysłową w połowie XVIII wieku i rewolucją francuską, która nastąpiła w 1789 roku, w środowisku zmobilizowanym przez idee Iluminizm lub oświecenie.
Rewolucja Francuska i jej motto „równość, braterstwo i wolność” doprowadziły po raz pierwszy do ustanowienia praw człowieka i zmieniły polityczną perspektywę narodów.
Stopniowo epoka nowożytna konfigurowała nowe wartości, takie jak idea postęp, nierozerwalnie związany z porządkiem naukowym, technologicznym (przemysłowym) i gospodarczym.
Charakterystyka epoki nowożytnej
W naukach
Wiedza naukowa odgrywała w epoce nowożytnej wiodącą rolę, ponieważ pozwalała odsłaniać tajemnice natury i ingerować w nią w inny sposób, a także kwestionować teocentryczną wizję świata.
W pierwszej połowie ery nowożytnej najbardziej imponujące odkrycia naukowe miały miejsce na poziomie kulturowym, takie jak weryfikacja okrągłości Ziemi, heliocentryczna teoria Kopernika oraz opis eliptycznych orbit planet według Keplera , między innymi.
Odkrycia te miały tak duży wpływ, że przekształciły się w autentyczne rewolucje kulturowe, powodując nawet prześladowania ze strony religii.
W polityce
Formy porządku politycznego sprzed epoki nowożytnej, takie jak monarchie autorytarne, monarchie parlamentarne i księstwa, przybrały w tym okresie nowe formy, w zależności od krajów i ich historycznych uwarunkowań.
Modelami, które wykształciły się w czasach nowożytnych, były absolutyzm, oświecony despotyzm i republikanizm. Wyrażenia te ostatecznie wywodzą się w żywotnej koncepcji nowoczesności, która dociera do naszej epoki: Państwo narodowe z podziałem władz.
W gospodarce
Z ekonomicznego punktu widzenia epoka nowożytna była definitywnym przeobrażeniem systemu feudalnego, który zaczynał się przekształcać już pod koniec średniowiecza wraz z narodzinami burżuazji.
Tak więc w epoce nowożytnej zarejestrowano różne modele ekonomiczne, takie jak protokapitalizm, niewolnictwo i wyzysk kolonialny, merkantylizm i wreszcie tworzenie się kapitalizm nowoczesny (napędzany industrializacją).
W sztuce
Współczesność jest odpowiedzialna za pojęcie sztuki, jakie znamy. Pomysł artysta (geniusz) w przeciwieństwie do rzemieślnika, a idea obiekt artystyczny jako wartościowa sama w sobie (autonomia sztuki), w przeciwieństwie do rzemiosła.
Ta era zaczyna się od sztuki renesansu, a następnie manieryzmu, baroku i rokoka. Jednak od XVIII wieku Izmy, czyli ruchy artystyczne, które rodzą się związane z programami, takimi jak neoklacyzm i romantyzm.
To właśnie te ruchy i ich substytuty uważane są za w pełni „nowoczesne” pod względem artystycznym.
W filozofii
Ruchy filozoficzne znane jako racjonalizm (z autorami takimi jak Kartezjusz, Spinoza, Malebranche), empiryzm (Locke, Hume, Berkeley), oświecenie czy iluminizm (Voltaire, Diderot, Rousseau) i krytyka (Kant) są typowe dla epoki nowożytnej.
Około XVIII wieku estetyka po raz pierwszy pojawiła się jako autonomiczna dyscyplina wiedzy filozoficznej, mimo że dyskusja o pięknie jest tak stara, jak same narodziny filozofii.
Zobacz też:
- Podeszły wiek.
- Średniowiecze.
