Czym jest Elegia:
Elegia jest kompozycja poetycka, w której wyraża się lament i smutek za śmierć ukochanej lub ukochanej osoby, utratę iluzji lub za przeżycie jakiejkolwiek innej niefortunnej sytuacji.
Słowo elegia wywodzi się z języka greckiego elegos, nazwa, którą oznaczono pieśń żałobną.
To jest gatunek liryki, który stara się wyrazić słowami zwięzłość życiaPrzypomnij sobie to, co zostało utracone i nadaj mu nowy kształt oparty na pamięci, czyli poczuciu istnienia bez utraty lub zniknięcia.
Elegia grecka i łacińska
Od czasów starożytnych zachował się skład elegii. W literaturze greckiej Elegia składała się ze zwrotki z dwoma wersami, heksametrem i pentametrem, znanym jako dwuwiersz elegijny, typowy dla metrum grecko-łacińskiego i zwykle używany w tradycji ustnej.
Elegia była bardzo rozpowszechnionym gatunkiem lirycznym, u którego początków była reprezentowana poprzez śpiew i towarzyszyła melodii fletu.
Poeci greccy, oprócz eksponowania śmierci jako głównego tematu, komponowali także wiersze o szerszych tematach, takich jak m.in. katastrofa, klęski, miłość, upływ czasu, nostalgia.
Głównymi przedstawicielami elegii byli między innymi greccy poeci Solón, Tirteo, Calino, Teognis, Mimnermo, Ksenofanes, Sermonides. Poeci ci zajmowali się zwłaszcza pogrzebem, wojną i innymi tematami lamentu lub żałoby.
Z drugiej strony, w liryce łacińskiej poeci w elegii zajmowali się tematami wykraczającymi poza śmierć, zwłaszcza tragiczną miłością. Wśród poetów łacińskich, którzy wyróżniają się swoją elegią, są Ennio, Tibulo, Propercio i Ovidio.
Latynoska elegia
Później, w okresie renesansu, wśród hiszpańskojęzycznych poetów rozwinęła się elegia, ale mniej pogrzebowego lub lamentującego sensu.
Wynikało to z faktu, że elegia, która dotarła do Hiszpanii, miała tradycję łacińską, stąd jej tendencja była bardziej w kierunku tematów związanych z miłością.
Jednak, elegia w języku hiszpańskim musiała być dostosowana do tego języka, więc nie mógł kontynuować stylu dwuwierszy elegijnej.
Wśród latynoskich poetów, którzy wyróżniają się swoją elegią, są między innymi Jorge Manrique, Federico García Lorca, Octavio Paz, Pablo Neruda, Miguel Hernández, Miguel de Unamuno.
Przykład:
Po śmierci syna (Miguel de Unamuno)
Trzymaj mnie, mój dobry, umarliśmy
owoc miłości;
przytul mnie, pragnienie jest zakryte
w bruździe bólu.
Na kość tego straconego dobra,
które poszły na wszystko,
kołyska toczy się od dobrze urodzonych,
przyszłego.
