Czym jest enkulturacja:
Enkulturacja to proces, w którym jednostka włącza, poznaje, uczy się i wprowadza w życie normy, wierzenia, tradycje i zwyczaje kultury, w której jest zapisana.
Termin „enkulturacja” pochodzi z języka angielskiego inkulturacja i został użyty po raz pierwszy w 1948 roku przez antropologa Melville'a Herskovitsa.
Celem inkulturacji jest nauczenie tego, co jest uważane za właściwe, a co nie, w ramach społecznych, tak aby jednostki mogły być odpowiednio zintegrowane z grupą, do której należą. Chodzi o normy kulturowe przekazywane z pokolenia na pokolenie w celu zachowania równowagi społecznej.
Ta nauka zaczyna się w dzieciństwie i rozciąga się na dorosłe życie i może być świadoma lub nieświadoma. Może być przekazywana poprzez powtarzanie zwyczajów, ustne, pisemne lub audiowizualne informacje oraz dziedzictwo kulturowe (tradycyjne gry i piosenki, tradycja ustna, tańce, manifestacje artystyczne itp.). Przekonania lub rytuały religijne są również narzędziami enkulturacji.
Oczekuje się, że jednostki przyswoją sobie zasady i wprowadzają je w życie. A kiedy już się tego nauczą, to oni przekazują je innym członkom grupy społecznej, w której działają.
Jednakże, chociaż intencją procesów enkulturacji jest ustanowienie reguł, które przetrwają w czasie, w rzeczywistości każde pokolenie wnosi wkład zgodnie z historycznym, politycznym, ekonomicznym, społecznym i kulturowym kontekstem, w którym żyje.
Charakterystyka inkulturacji
- W enkulturacji procesy uczenia się zachodzą w ramach tej samej kultury. Gdy zachodzi wymiana między różnymi kulturami, nazywa się to transkulturacją lub akulturacją, w zależności od przypadku.
- Enkulturacja odbywa się w dzieciństwie, wraz z wprowadzeniem norm w środowisku rodzinnym i wychowawczym. Jednak w dorosłym życiu jednostki przeżywają inne procesy enkulturacji, takie jak integracja w miejscu pracy i konieczność przyswajania sobie norm, wartości i zwyczajów organizacji.
- Procesy enkulturacji mają tendencję do generowania nagród, aby nagradzać adaptację do środowiska i potępiać te zachowania, które zniekształcają współistnienie, w zależności od ram kulturowych, które mają być reprodukowane. Na przykład w kulturze chińskiej cenione jest społecznie to, że jednostki szanują i szanują osoby starsze. Dlatego w Szanghaju dzieci, które nie odwiedzają swoich starszych rodziców, mogą zostać ukarane finansowo.
- Enkulturacja jest w dużej mierze procesem nieświadomym. Jednostka przyjmuje postawy i formy wyrazu bez zamiaru ich poznania, po prostu asymiluje je jako część elementów kulturowych konglomeratu, do którego należy. . Duży wpływ na ten proces ma jądro rodzinne i bliskie otoczenie społeczne.
- Enkulturacja wymaga również świadomego uczenia się. Jednostka musi wykorzystać zasoby poznawcze, aby zrozumieć, rozszyfrować, zastanowić się i spierać o zasady, których należy przestrzegać. Tutaj instytucje formalne, takie jak szkoła, są w tym procesie niezbędne.
- Jednostki zdobywają wiedzę o materialnych i niematerialnych aspektach swojej kultury (przedmioty, symbole, wierzenia, zwyczaje).
Różnica między enkulturacją, transkulturacją i akulturacją
Bardzo często terminy enkulturacja, transkulturacja i akulturacja są używane jako synonimy lub w przeciwnym razie traktowane są jako podobne procesy. Są to jednak trzy różne koncepcje.
Enkulturacja
Odnosi się do procesu inkorporacji i poznawania norm, wierzeń, zwyczajów i tradycji kultury, w której zanurzona jest jednostka. Nauka hymnu narodowego, uczestniczenie w obrzędach społecznych czy religijnych to przykłady inkulturacji.
Transkulturacja
Jest to proces, który zachodzi, gdy grupa społeczna włącza aspekty kulturowe pochodzące z innej grupy. Przykładem transkulturacji są procesy imigracyjne, które powodują zmiany, które znajdują odzwierciedlenie w słownictwie (wprowadzanie nowych słów), gastronomii czy życiu społecznym. Zmiany te zwykle nie są nagłe, ale można je lepiej docenić w dłuższej perspektywie.
Akulturacja
W tym przypadku grupa społeczna przyjmuje nowe normy, zwyczaje i tradycje ze strony innej grupy, która je narzuca. Procesy kolonizacyjne są chyba najbardziej reprezentatywnym przykładem akulturacji, ponieważ skolonizowane grupy są zmuszone przyswoić sobie to, co kolonizująca grupa chce zastosować, np. religię lub formy organizacji społecznej.
