Czym jest kontekst historyczny?
Kontekst historyczny to zbiór okoliczności w historii, w których zdarzenie ma miejsce, tak aby wywierały na nie pewien wpływ. Jest również znany jako ramy historyczne lub historyczne ramy odniesienia.
Wszystkie ludzkie rzeczy występują w kontekście historycznym, niezależnie od tego, czy mówimy o rewolucjach, odkryciach, wynalazkach, dziełach artystycznych, ruchach, teoriach, prawach, a nawet o naszym własnym życiu.
Funkcją kontekstu historycznego jest dostarczenie informacji o materialnych, społecznych i kulturowych aspektach historii, które mają wpływ na wydarzenie, zjawisko lub temat, w celu ułatwienia ich zrozumienia. Czasami badane przez nas zjawiska wpływają również na kontekst historyczny, na co warto zwrócić uwagę.
Znaczenie kontekstu historycznego polega na tym, że zapobiega on uprzedzeniom, uproszczeniom i błędom interpretacyjnym przy ocenianiu faktów z przeszłości. W podobny sposób pomaga badaczowi we właściwej mierze ocenić wagę badanego zjawiska.
Z metodologicznego punktu widzenia kontekst historyczny wpisuje się w strukturę pracy badawczej w naukach społecznych i humanistycznych. To jeden z pierwszych etapów śledztwa.
Rodzaje kontekstu historycznego
W niektórych pracach konieczne jest podkreślenie konkretnych aspektów kontekstu historycznego. W takich przypadkach mogą istnieć różne rodzaje lub podejścia. Najczęstsze to:
- Kontekst historyczno-polityczny: skupia uwagę na systemach politycznych i napięciach władzy.
- Kontekst historyczno-gospodarczy: opisuje system gospodarczy, dystrybucję bogactwa, podmioty gospodarcze itp.
- Kontekst historyczno-społeczny lub kontekst społeczno-historyczny: podkreśla społeczne aspekty epoki, takie jak struktura społeczna, klasy społeczne i relacje między nimi, rola mężczyzn i kobiet, podział pracy itp.
- Kontekst historyczno-kulturowy: koncentruje się na ideach, koncepcjach, ideologiach, wartościach estetycznych, myśli religijnej, myśli filozoficznej, zwyczajach, walorach kulturowych i mentalności tamtych czasów.
Oprócz tych wskazanych typów można również mówić o historycznych, religijnych, artystycznych, sportowych, naukowych itp. Wszystko będzie zależało od zainteresowań badacza w odniesieniu do jego przedmiotu badań.
Jak tworzysz kontekst historyczny?
Istnieją różne sposoby rozwijania kontekstu historycznego. Mimo to każdy kontekst historyczny musi zawierać następujące aspekty: delimitację przestrzeni i czasu, opis istotnych aspektów i wydarzeń, identyfikację wykorzystanych źródeł i organizację ostatecznej struktury.
1. Rozgranicz kontekst czasoprzestrzenny. Delimitacja czasoprzestrzenna polega na określeniu miejsca i okresu czasu (czasu) umieszczenia przedmiotu badań.
2. Opisz i przeanalizuj odpowiednie aspekty historyczne. Badacz musi określić, jakie są istotne aspekty kontekstualizacji przedmiotu badań, takie jak między innymi systemy polityczno-ekonomiczne, porządek społeczny, religia, idee, wartości, wydarzenia, odkrycia, wynalazki, tradycje i zwyczaje.
Bardzo ważne jest opisanie relacji, jaka ustaliła się między opisanymi aspektami a przedmiotem badań. Oznacza to wyjaśnienie, w jaki sposób wpływali na siebie nawzajem i na odwrót.
3. Zidentyfikuj rodzaj źródeł informacji. Pisząc, badacz musi określić pochodzenie swoich źródeł, czyli czy będzie korzystał ze źródeł pierwotnych i/lub wtórnych.
Musisz również określić, czy chodzi o ustawy, protokoły, artykuły prasowe, przemówienia, dzieła literackie, książki naukowe, materiały audiowizualne, obrazy, przedmioty itp. W stosownych przypadkach autor źródeł musi się odnieść.
4. Zdefiniuj strukturę. Struktura ram historycznych będzie zależeć od charakteru treści. Każdy badacz może kształtować kontekst historyczny w sposób najlepiej odpowiadający celom badawczym, o ile robi to w sposób zrozumiały dla czytelnika.
Może Cię zainteresować: Czym jest kontekst?
Przykłady kontekstu historycznego
Kontekst historyczny Katedry Matki Bożej w Paryżu
Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu jest wyrazem sztuki gotyckiej, rozwiniętej w Europie w późnym średniowieczu (XI-XIV wiek). Okres ten charakteryzował się rozwojem gospodarczym wsi, który sprzyjał powstawaniu rynków i gmin (miast). Wraz z nimi burżuazja wyłoniła się jako klasa społeczna i stopniowo feudalizm został wyparty przez system monarchiczny oparty na poborze podatków.
Kultura była teocentryczna, ale w przeciwieństwie do poprzedniego okresu, zdominowanego przez lęk przed sądem ostatecznym, społeczeństwo zmierzało w kierunku teologicznego humanizmu, który cenił człowieka jako ulubione dzieło Bożego stworzenia.
W tym czasie nastąpił także ważny postęp w architekturze, gdyż powstało sklepienie żebrowe, które pozwoliło zastąpić grube mury oknami i po raz pierwszy zapewnić zewnętrzne oświetlenie budynkom.
Katedry były budowlami miasta, ponieważ biskup podyktował w nich „krzesło”. Były one ekonomicznie możliwe, ponieważ wszystkie sektory społeczne wniosły swój wkład, zapewniając zasoby lub pracę. W ten sposób wykorzystano nowe znaleziska architektoniczne do wyrażenia nowej duchowości.
Kontekst historyczny katedry z okresu II wojny światowej.
Druga wojna światowa, która miała miejsce w latach 1939-1945, rozegrała się w kontekście historycznym zdominowanym przez napięcia między różnymi ideologiami politycznymi: nacjonalizmem, liberalizmem i komunizmem. Pluralistyczny charakter liberalizmu i międzynarodowy charakter komunizmu były postrzegane przez sektory nacjonalistyczne jako zagrożenie.
Równolegle odczuwane były konsekwencje traktatu wersalskiego z I wojny światowej, którego środki karne wobec Niemiec były zbyt surowe i upokarzające. Jednocześnie nieznane były porozumienia zawarte z Włochami w tym traktacie.
Wszystkie te aspekty były pożywką dla powstania faszyzmu o silnym charakterze nacjonalistycznym, autorytarnym, etnocentrycznym i konserwatywnym. W latach dwudziestych faszyzm doszedł do władzy we Włoszech.
Innymi wpływowymi wydarzeniami było pęknięcie w 1929 r. w Stanach Zjednoczonych, które wywołało międzynarodowy kryzys gospodarczy i wzmocniło nieufność wobec liberalizmu. Do tego dochodziła japońska inwazja na Mandżurię w 1931 roku. Kiedy w 1933 roku w Niemczech do władzy doszedł faszyzm, stworzono warunki do wczesnego wybuchu międzynarodowego konfliktu zbrojnego.
Kontekst historyczny katedry artystycznej awangardy
Europejska awangarda artystyczna powstała na początku XX wieku w odpowiedzi na dramatyczne zmiany kontekstu historycznego. W Europie przejście od XIX do XX wieku naznaczone było ideologią postępu.
Postęp technologiczny i przemysłowy zmienił postrzeganie przestrzeni i czasu, energetyzując wszystko wokół nich. Pociągi, samochody, samoloty, telegrafy, operatorzy filmowi i wiele innych wynalazków zmodyfikowały społeczeństwo. Chociaż nauka, technika i przemysł dokonały skoku jakościowego, a społeczeństwo się unowocześniało, sztuka nadal była związana z tradycją.
Z pewnością od XIX wieku malarze romantycy zaczęli swobodniej wyrażać się na swoich płótnach. Później impresjonizm zastosował nowe techniki obrazowe oparte na teoriach optycznych, a postimpresjonizm zrewolucjonizował ekspresyjne traktowanie koloru i linii. Jednak sztuka nadal była związana z tematem przedstawiania i naśladowania natury.
Spragnieni postępu i modernizacji artyści nowych pokoleń zaczęli kwestionować to spojrzenie, tak że oprócz poszukiwania oryginalnych języków, pozbyli się imitacji natury, przywiązali wagę do samego języka plastycznego i dążyli do wyrazić zmianę czasów.
Może Ci się spodobać:
- Badania naukowe
- Rodzaje badań
- Ramy teoretyczne
