Co to jest suwerenność:
Suwerenność jest najwyższą władzą, w której spoczywa polityczna i publiczna władza narodu, narodu lub państwa nad jego terytorium i jego mieszkańcami. Niezależnością każdego państwa jest również tworzenie prawa i kontrolowanie swoich zasobów bez przymusu innych państw.
Termin suwerenność pochodzi z łaciny i składa się z terminu trzeźwy-, co oznacza powyżej przyrostek -odbyt, co tłumaczy się jako pochodzenie, oraz przyrostek ía. Odnosi się do posiadania władzy lub autorytetu nad innymi.
W polityce Jean Bodin stwierdził w 1576 r., że suweren był nadrzędną istotą, która miała moc decydowania, narzucania praw bez otrzymywania ich od innych. Dlatego nie podlegał prawom pisanym, lecz prawu boskiemu lub naturalnemu.
W 1651 Thomas Hobbes ustanowił suwerena jako jedyną formę władzy. Dlatego suwerenność tego nie zależała od prawa boskiego czy naturalnego.
Później, w 1762 r., Jean-Jacques Rousseau zdefiniował suwerenność jako władzę ludu, czyli tak zwaną suwerenność ludową. Ostrzegał jednak, że każda jednostka jest jednocześnie suwerenna i podporządkowana, co czyni wszystkich obywateli równymi i wolnymi.
Suwerenność ludu jest przykładem wyrażania władzy. Podobnie suwerenność narodowa (wykonywana przez państwo), suwerenność wewnętrzna (władza sprawowana na terytorium) i suwerenność zewnętrzna (władza sprawowana przez państwo w stosunku do swoich odpowiedników).
Naruszenie suwerenności kraju lub państwa może mieć tragiczne konsekwencje, takie jak początek konfliktu zbrojnego.
Przykłady suwerenności
Suwerenność jest tylko jedna, ale ma zastosowanie w różnych obszarach. Sprawowanie władzy w państwie, zarządzanie jego zasobami i stosunki dyplomatyczne to tylko kilka przykładów stosowania suwerenności.
Suwerenność ludu
Suwerenność ludu to władza sprawowana przez lud lub grupę obywateli zamieszkujących dane terytorium. Ta forma suwerenności zakłada wykonywanie indywidualnej woli wyrażonej poprzez głosowanie, za pomocą którego podejmowane są decyzje dotyczące interesu publicznego i wybierani są przedstawiciele rządu.
Chociaż wszyscy obywatele mają prawo do wykonywania swojej suwerenności poprzez głosowanie, konieczne jest spełnienie pewnych wymagań, które zależą od prawa każdego kraju. Ogólnie rzecz biorąc, musisz być obywatelem terytorium, na którym będziesz głosować i być pełnoletnim.
Głosowanie lub głosowanie jest mechanizmem, który legitymizuje ludową suwerenność, ponieważ obywatele nie mogą samodzielnie podejmować decyzji ani wybierać swoich przedstawicieli. Z tego powodu prawo wyborcze jest powiązane z demokratycznym działaniem narodu.
Na przykład, gdy społeczność głosuje w referendum za zatwierdzeniem lub odrzuceniem budowy nowego centrum handlowego, korzysta ze swojej suwerenności ludu. Kiedy używasz głosu, aby wybrać burmistrzów, gubernatorów lub prezydenta narodu, wykonujesz również suwerenną władzę.
suwerenność narodowa
Suwerenność narodowa to władza sprawowana przez naród wobec tworzących go obywateli i wobec innych narodów. Naród uważany jest za sieć instytucji, w których władza jest sprawowana w imieniu narodu, a nie sumą woli jego obywateli.
Na przykład, kiedy naród rozpoczyna konflikt militarny, ponieważ najechał na jego terytorium, niekoniecznie bierze pod uwagę wolę wszystkich swoich obywateli. Może jednak podejmować tego rodzaju decyzje, ponieważ sprawuje swoją suwerenność narodową za pośrednictwem swoich oficjalnych instytucji (władza wykonawcza, siły zbrojne itp.).
Suwerenność wewnętrzna lub polityczna
Suwerenność wewnętrzna lub suwerenność polityczna to zdolność państwa do sprawowania władzy na swoim terytorium, zgodnie z jego konstytucją i formalnymi instytucjami.
Organizacja władzy (wykonawcza, ustawodawcza i sądownicza) oraz kodeks cywilny są wyrazem wewnętrznej suwerenności narodu do wykonywania działań, porządkowania praw lub podejmowania decyzji.
Z kolei suwerenność wewnętrzna znajduje odzwierciedlenie w innych obszarach związanych z wewnętrznym zarządzaniem zasobami państwa:
- Suwerenność żywnościowa: jest to władza, którą każde państwo ma do określania polityk związanych z produkcją jego żywności.
- Suwerenność gospodarcza: jest organem państwa do tworzenia i wdrażania środków związanych z jego walutą (wartość waluty, kurs walutowy, stopy procentowe itp.).
- Suwerenność wojskowa: odnosi się do zdolności państwa do ochrony swoich granic przy użyciu własnych sił zbrojnych, bez konieczności interwencji innych państw.
Suwerenność zewnętrzna
Suwerenność zewnętrzna to ta, którą państwo sprawuje na arenie międzynarodowej z innymi państwami. Wyraża się w dyplomacji i traktatach międzynarodowych, a jej granice reguluje prawo międzynarodowe.
Najwyraźniejszym przykładem suwerenności zewnętrznej jest ochrona terytorium przed obcą agresją. Broniąc się, wykorzystuje swoją suwerenność, aby uniemożliwić innemu narodowi ingerencję na jego terytorium.
Innym przykładem mogą być traktaty międzynarodowe, w których każde państwo podejmuje szereg zobowiązań prawnych z innymi rówieśnikami. Traktaty te są ujęte w prawie międzynarodowym, ale nie naruszają władzy, jaką każde państwo ma na swoim terytorium.
- Terytorium.
- Ingerencja
- Granica.
- Niezależność.
- Demokracja.
- Konstytucja.
- Stan: schorzenie.
