Czym jest cnota:
Jako cnota nazywana jest ludzką cechą kogoś, kto charakteryzuje się dobrym i prawidłowym postępowaniem. Jako taka jest to cecha moralna uważana za dobrą. Może również odnosić się do skuteczności pewnych rzeczy w wywoływaniu określonych efektów.
Słowo cnota jako takie pochodzi z łaciny wirtuoz, virttisi pochodzi od łacińskiego słowa vir, co oznacza „mężczyzna”, „mężczyzna”, ponieważ odnosi się do jakości wartości, kojarzonej z męskością w myśli starożytnej.
W tym sensie cnota może oznaczać siłę, wigor lub odwagę, jaką dana osoba prezentuje w określonych sytuacjach: „Pomimo tego, co jej się przydarzyło, Magdalena wykazała się cnotą ciągłego poruszania się do przodu”. Stąd też można mówić o cnocie w odniesieniu do integralności czyjegoś charakteru.
Cnotę jako taką można zweryfikować u osób uczciwych moralnie, chcących postępować zgodnie z tym, co słuszne, w tym, co rozumiane w sensie moralnym jest właściwe.
Z tego powodu cnotę można rozpoznać także w cnotliwych czynach i we właściwym sposobie postępowania. Stąd w języku potocznym określenie cnota jest również używane do określenia cech osoby, która dobrze sobie radzi.
Z drugiej strony, cnota może być również używana w odniesieniu do skuteczności pewnych rzeczy w wytwarzaniu lub wywoływaniu pozytywnych skutków: „Rosół z kurczaka mojej matki ma moc wskrzeszania zmarłych”, „Aloes ma imponujące właściwości lecznicze” .
W liczbie mnogiej cnoty są, zgodnie z katolicką doktryną, aniołami nosicielami łaski i wartości, których podstawową misją jest dokonywanie boskich działań na Ziemi. Są również popularnie znani jako anioły stróże i są częścią piątego chóru.
cnota moralna
Jako cnota moralna jest ogólnie nazywana nawykiem czynienia dobrze. Jako taka cnota jest cechą pozytywną, która odnosi się do doskonałości w postępowaniu lub w sposobie postępowania iw tym sensie przeciwstawia się występkowi lub wadzie.
W swojej filozofii Arystoteles uważał, że cnotę można znaleźć w umiarze, czyli w równowadze między skrajnościami wady i nadmiaru. Stąd cnoty moralne są względne w stosunku do dobra i podlegają wytycznym etyki.
Cnoty kardynalne
Cnoty kardynalne to roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Według Platona sprawiedliwość była najważniejszą cnotą systemu cnót kardynalnych, gdyż według niego, z jego rozumienia, człowiek miał dostęp do pozostałych trzech. Cnoty kardynalne jako takie uważane są za podstawową podstawę cnót moralnych człowieka.
Cnoty teologiczne
Według Biblii cnotami teologalnymi są wiara, nadzieja i miłość. W tym sensie są to cnoty, których przedmiotem jest sam Bóg. Dlatego to sam Stwórca wlał je w dusze ludzkie.
