Czym jest edukacja specjalna:
Edukacja specjalna jest taka Special przystosowany dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, czy to ze względu na wybitne zdolności, czy ze względu na niepełnosprawność sensoryczną i/lub umysłową w celu rozwoju sprawiedliwej i włączającej edukacji dla wszystkich.
W ogólnym aspekcie kształcenie specjalne skierowane jest do wszystkich tych uczniów, którzy wymagają szczególnej uwagi, ponieważ ma cechy poza normalnym zakresem i dzieli się na dwie duże grupy:
Edukacja specjalna lub różnicowa
Edukacja specjalna, edukacja specjalna, edukacja włączająca lub uwaga edukacyjna odnosi się do szkolenia przeznaczonego dla tych uczniów z pewnym rodzajem niepełnosprawności sensorycznej (wzrokowej, słuchowej lub ruchowej) lub umysłowej (zaburzenia intelektualne, zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD), problemy z zachowaniem itp. .)
Kształcenie specjalne dla osób z niepełnosprawnością intelektualną jest mierzone według standardów Stanford-Binet na 5 poziomach, zgodnie z ich IQ:
- Granica niedoboru: CI 67 do CI 83
- Niewielki niedobór: IQ 59 do IQ 66
- Umiarkowany niedobór: IQ 33 do IQ 49
- Głęboki niedobór: IQ 16 do IQ 32
Kształcenie specjalne dla wybitnych umiejętności
Kształcenie specjalne dla wybitnych umiejętności to edukacja opracowana dla uczniów, którzy wyróżniają się zdolnościami intelektualnymi, twórczymi, społeczno-afektywnymi, artystycznymi lub psychomotorycznymi.
Cele kształcenia specjalnego
Głównym celem edukacji specjalnej jest integracja. Aby integracja była odpowiednia i skuteczna, niektóre ogólne wytyczne dotyczące działania usług edukacji specjalnej obejmują:
- Zaangażowanie w problemy rodzinne ucznia,
- Edukacja w obszarach autonomii,
- Nacisk na komunikację, socjalizację i ogólnie relacje społeczne,
- Przyczyniać się do rozwoju osobistej autonomii,
- Praca i integracja społeczna w ramach społeczności.
Historia szkolnictwa specjalnego special
Autor Bank-Mikkelson, wraz z innymi autorami z lat 60., zaczął odrzucać segregację, z jaką do tej pory cierpiały szkoły specjalne, wprowadzając koncepcję „normalizacji”, która odnosiła się do akceptacji osób niepełnosprawnych poprzez zapewnienie takich samych warunków opieki. dla rozwoju życia tak normalnego, jak to tylko możliwe.
Później autor Wolf Wolfensberger (1934-2011) zdefiniował normalizację w latach 70. jako „stosowanie najbardziej normalnych środków możliwych z kulturowego punktu widzenia w celu ustalenia i/lub utrzymania zachowań i cech osobowych, które są w rzeczywistości normatywne. jak to możliwe, odnosząc się do normalności nie tylko do czego, ale także do tego, jak ”.
Zasada normalizacji będzie podstawą pedagogiki specjalnej, którą znamy dzisiaj i nabierze jeszcze większej mocy w 1981 r. wraz z raportem Warnocka, studium o szkolnictwie specjalnym, w którym wskazano: „odtąd żadne dziecko nie powinno być uważany za nieuczący się: edukacja jest dobrem, do którego każdy ma prawo. Cele edukacji są takie same dla wszystkich, niezależnie od zalet lub wad różnych dzieci…”
W Meksyku kształcenie specjalne prowadzone przez Ministerstwo Edukacji Publicznej (wrzesień) jest regulowane przez art. 41 Ustawy o szkolnictwie ogólnym, który stanowi, że kształcenie specjalne ma na celu zaspokojenie potrzeb uczniów o wybitnych zdolnościach lub z pewnym rodzajem niedostatków. odpowiedni sposób, zgodnie ze specjalnymi warunkami z „włączną równością społeczną i perspektywą płci”.
