Czym jest paradygmat społeczno-kulturowy:
Paradygmat społeczno-kulturowy to program teoretyczny, który łączy uczenie się, rozwój psychologiczny, edukację i kulturę z: zrozumieć i usprawnić procesy psychologiczne i społeczno-kulturowe w uczeniu się.
Paradygmat społeczno-kulturowy został opracowany przez rosyjskiego psychologa Lewa Wygotskiego (1896-1934) z wpływami innych powojennych paradygmatów psychopedagogicznych, takich jak paradygmat poznawczy, który łączy rozum i analogię jego procesów z systemem informacyjnym.
Wygotski w swojej pracy Myśl i język, który zajmuje się psychologią ewolucyjną, opisuje interakcję człowieka ze znakami lub narzędziami, z których najważniejszym jest język.
W swoich badaniach Wygotski zauważa, że człowiek używa narzędzi, czy to fizycznych, czy intelektualnych, do rozwiązania postawionego problemu, generując jako produkt uboczny wyższe psychiczne uczenie się lub rozwój wyższych czynności świadomości.
Charakterystyka paradygmatu społeczno-kulturowego
Paradygmat społeczno-kulturowy ustanawia trzy podstawowe idee pedagogiczne, które są związane ze znaczeniem i internalizacją wiedzy.
Pierwsza idea głosi, że rozwój człowieka jest współzależny od procesu uczenia się, co oznacza, że człowiek potrzebuje tego typu interakcji dla swojego rozwoju intelektualnego.
Druga idea opiera się na wykorzystaniu narzędzi jako wzmocnienia zdolności świadomości. Narzędzia, zwane również przez Wygotskiego znakami, pomagają zdobyć nowe lub lepsze umiejętności, takie jak pamięć, uwaga i rozwiązywanie problemów.
Trzeci pomysł wskazuje, że uczenie się formalne poprzedza rozwój intelektualny. W tym sensie uczenie ukierunkowane, jak w przypadku edukacji formalnej, stanowi podstawę kształcenia i pogłębiania procesów intelektu.
