Czym jest sentymentalizm:
Sentymentalność jest rozumiana jako skłonność do wywyższania czułych i miękkich uczuć. Wychodzi z zasady, że taka egzaltacja jest przesadzona i nie na miejscu, jeśli nie jest celowo udawana lub fałszywa.
W języku potocznym osoba jest uważana sentymentalny Jest to taki, który wyraża szczególną i zaostrzoną wrażliwość i zdolność do szokowania w różnych sytuacjach.
Osoba sentymentalna, gdy jest atakowana przez nadmierne uczucia czułości, życzliwości lub sympatii, ma trudności z działaniem opartym na rozsądku. W takim przypadku mówi się, że osoba popadła w sentymentalizm.
Sentymentalność może być również rozumiana jako celowa dyskursywna lub retoryczna tendencja, której celem jest poruszenie uczuć odbiorców.
Celem jest skierowanie uwagi na pewne cele bez ingerencji racjonalności. W zależności od kontekstu sentymentalizm może mieć cel estetyczny, moralny, polityczny lub ekonomiczny. celowe wykorzystanie sentymentalizmu jest bardzo rozpowszechniony w reklamie, propagandzie politycznej, religii, wiecach, sztuce i literaturze. Oznacza to również, że sentymentalizm może działać jako dyskurs emocjonalnej manipulacji i kontroli społecznej.
Sentymentalizm w sztuce i literaturze
Sentymentalność odgrywała ważną rolę w romantyzmie, ruchu artystycznym, który pojawił się w Europie pod koniec XVIII wieku i miał swój rozkwit w XIX wieku. Ruch romantyczny starał się wywyższać emocje i swobodę ekspresji w odpowiedzi na racjonalizm i akademizm sztuki neoklasycznej.
Od tego czasu w różnych wypowiedziach artystycznych dość często pojawia się sentymentalizm. To powtarzający się przypadek powieści o różach, filmów romantycznych i do pewnego stopnia pieśni miłosnych.
Sentymentalność w sztuce ma swoich krytyków, uznawana przez niektórych krytyków za przesadną, nieuchwytną i powierzchowną.
Nacjonalistyczny sentymentalizm
Dyskursy nacjonalistyczne mają tendencję do uciekania się do sentymentalizmu jako formy kontroli i animacji mas. W tym sensie symbole narodowe są zwykle włączane do strategii retorycznej, aby poruszyć publiczność i uczynić ją podatną na idee i propozycje aktora dyskursu.
Kultura polityczna pełna jest przykładów nacjonalistycznego sentymentalizmu, który stara się wywołać łatwe łzy budzące uczucia i przywiązanie obywateli. Na przykład sentymentalna ewokacja ojców Narodu podczas wieców politycznych.
W kulturze wizualnej jako punkt odniesienia możemy przytoczyć plakaty propagandowe, na których władze polityczne są przedstawiane z dziećmi, których fenotypy uznawane są za charakterystyczne dla narodu. Na przykład plakaty Hitlera z okresu II wojny światowej, które do dziś są naśladowane w propagandzie politycznej najróżniejszych orientacji.
Nacjonalistyczny sentymentalizm był powszechny w kinie amerykańskim w okresie wojennym i powojennym, zaangażowanym w propagandę antykomunistyczną. Powszechne są sceny, które wysławiają amerykańską flagę i hymn.
