Co to jest system jednopartyjny:
Jednostronne odnosi się do system polityczny, w którym można wybrać tylko jedną partię, Albo dlatego, że w wyborach może brać udział tylko jedna partia, albo dlatego, że jedna partia spośród kilku skupia możliwości i korzyści.
System jednopartyjny można ustanowić de facto lub poprzez uchwalenie ustaw, które go legitymizują. Dlatego systemy jednopartyjne łatwo prowadzą do: otwarte dyktatury.
W przeciwieństwie do klasycznej dyktatury, reżimy jednopartyjne wzywają do wyborów w celu wykazania jego zasadności. Dlatego w tych scenariuszach wolne wybory nie dowodzą istnienia demokracji.
W modelach jednopartyjnych nie zawsze konieczne jest delegalizowanie opozycyjnych partii politycznych w tym systemie. Może wystarczyć kontrola instytucji, możliwości i korzyści ładu politycznego, aby zapewnić ciągłość jednej partii.
Systemy jednopartyjne tolerują pewien poziom opozycji, ponieważ ich obecność jest konieczna do stworzenia iluzji pluralizmu, legitymizacji i demokracji.
Charakterystyka systemu jednopartyjnego
Wśród głównych cech systemu jednopartyjnego możemy wymienić następujące:
- Odmawia lub uniemożliwia prawo do zmiany politycznej charakterystyczne dla demokracji.
- Skoncentruj moc.
- Kontroluj procesy wyborcze.
- Arbitralnie interpretuje prawa i zasady demokratyczne.
Rodzaje systemów jednopartyjnych
Zgodnie z dominującą ideologią w historii istniały różne typy reżimów jednopartyjnych:
Faszystowski system jednopartyjny
W faszyzmie jednopartyjność oznacza stopniową eliminację wszelkiego rodzaju opozycji do czasu zlikwidowania wyborów. Przykłady: Niemiecka Narodowa Socjalistyczna Partia Robotnicza (nazistowska) lub włoska partia faszystowska.
Nacjonalistyczny system jednopartyjny
Własność narodów, które właśnie wywalczyły sobie niepodległość. Odpowiada okresom przejściowym i konsolidacji władzy. Zgodnie z warunkami historycznymi pojedyncza partia może z czasem utrwalić się i doprowadzić do dyktatury. Przykład: Erytrea i Irak.
Marksistowsko-leninowski system jednopartyjny
W tym modelu wybory są zazwyczaj przeprowadzane w celu utrzymania demokratycznej reputacji rządu. Nie ma jednak realnych możliwości wyboru innej partii. Tylko partia rządząca może wygrać. Przykłady: Kuba, Korea Północna lub Chiny.
System jednopartyjny według przewagi
W tym modelu jedna partia koncentruje szanse na wygranie wyborów, nawet w kontekście nieautorytarnego porządku demokratycznego. Przykład: rząd Partii Instytucjonalno-Rewolucyjnej (PRI) w Meksyku, która rządziła nieprzerwanie przez dziesięciolecia.
Zobacz też:
- Partia polityczna.
- Dwustronność.
