Co to jest zespół sztokholmski:
Syndrom sztokholmski służy do identyfikacji psychologiczna reakcja niektórych zakładników na ich porywaczy, których wymuszone współistnienie sprawia, że rozwijają wobec nich sympatię i solidarność.
Zwykle ten rodzaj reakcji psychologicznej występuje, gdy porywacz nie stosuje wobec ofiary bezpośredniej przemocy, takiej jak przemoc fizyczna, co zakładnik często błędnie interpretuje jako gest człowieczeństwa.
Z powodu zaszokować emocjonalnie osoba porwana sprawia, że przemoc reprezentowana przez pozbawienie wolności staje się niewidoczna, aby ocenić brak przemocy fizycznej i uznać ją za znak pozytywny.
Syndrom sztokholmski nie jest chorobą, lecz efektem pourazowym, dlatego nie pojawia się w księgach chorób psychicznych.
Nie wszyscy ludzie są podatni na ten syndrom. Niektóre wcześniejsze doświadczenia mogą to ułatwić. Wśród nich doświadczenia przemocy ze strony partnerów intymnych, przemocy w rodzinie, wielokrotnych nadużyć seksualnych, członków sekt lub bractw, jeńców wojennych itp.
Pochodzenie terminu
Termin ten powstał w 1973 roku po słynnym epizodzie ataku na Stockholm Credit Bank w Szwecji. Podczas tej napaści przestępcy wzięli czterech pracowników jako zakładników na sześć dni.
W tym czasie jedna z zakładniczek, Kristin Enmark, nawiązała ze swoim porywaczem relację solidarności i uczucia, w końcu współpracując z sytuacją. Nazwali to zjawisko „syndromem sztokholmskim”.
Wiele lat później Enmark publicznie przyznała, że jej reakcja była niespójna, ale przypisała to nieświadomemu sposobowi ochrony siebie.
Dopiero rok po porwaniu Sztokholmu wyrażenie to stało się popularne. W 1974 Patricia Hearst została porwana przez Symbiotyczną Armię Wyzwolenia. Relacje Hearst z porywaczami były tak ekstremalne, że po uwolnieniu dołączyła do swoich porywaczy i uczestniczyła w napadzie na bank. Stamtąd termin rozprzestrzenił się masowo.
Domowy syndrom sztokholmski
Mówi się o domowy syndrom sztokholmski odnosić się do psychologicznej reakcji uczuć, jaką osoba rozwija wobec swojego partnera, gdy jest ofiarą powtarzającej się przemocy.
Ze względu na ambiwalentne cechy relacji osoba atakowana rozwija silną więź emocjonalną ze swoim agresorem, która każe mu usprawiedliwiać swoje działania. To uniemożliwia mu uświadomienie sobie przemocy i nienormalności, w której żyje.
Chociaż w tym przypadku dochodzi do przemocy, nazywa się ją domowym syndromem sztokholmskim, ponieważ osoba dobrowolnie poddaje się „niewoli” i normalizuje sytuację, w której żyje.
