12 cech egomaniaka

Egolatria polega na nadmiernym podziwie osoby wobec siebie, co implikuje bardzo charakterystyczny typ zachowania. Nie zawsze jest łatwo zidentyfikować. Na przykład powszechne jest przekonanie, że osoba o wysokiej samoocenie jest egotyczna, ale docenianie siebie nie jest egotyzmem. Egolatria jest rozpoznawana w sposobie, w jaki dana osoba odnosi się do innych. Poznajmy kilka cech egomaniaka.

1. Wizerunek wyższości

El Bosco: Szczegół „Dumy” w pracy Stół grzechów głównych.

Sens życia egomaniaka opiera się na obrazie własnej wyższości, a zatem na jego reputacji. Mają silne poczucie wyższości nad innymi. Nie tylko rozpoznają swoje zdolności i mocne strony, ale też je przeceniają i czują się jak ich wyjątkowi lub prawowici nosiciele.

Do tego dochodzi nieumiejętność rozpoznawania swoich niedoskonałości lub słabości. Dlatego egomaniak zawsze wierzy, że zrobiłby coś lepszego niż ktokolwiek inny. Uważa też, że jego opinia jest niepodważalna.

2. Zniekształcone postrzeganie rzeczywistości

Egolatria jest jednoznacznym znakiem, że dana osoba ma zniekształcone postrzeganie rzeczywistości. Egomaniak jest emocjonalnie niezdolny do zrozumienia złożoności kontekstu i zmiennych, które wpływają zarówno na ogólną rzeczywistość, jak i na jego osobiste relacje. Z tego powodu dochodzi do restrykcyjnych i monolitycznych wniosków, które ze względu na swoją charakterystykę są zwykle bezpodstawne lub nierealne.

3. Niezdolność do wzięcia na siebie odpowiedzialności

Ponieważ egomaniak ma zniekształcone postrzeganie rzeczywistości, trudno mu przyjąć odpowiedzialność za stan rzeczy. Egomaniak nie pozwala sobie na przyznanie się do stopnia odpowiedzialności za napotkane problemy (osobiste, rodzinne lub społeczne) i dlatego nie angażuje się w rozwiązania. W tym sensie można powiedzieć, że egomaniak nieodpowiedzialny.

Dla egomaniaka problemy są powodowane przez innych i to oni muszą je rozwiązać. Nic więc dziwnego, że przedstawia się jako bohater lub ofiara wołająca o sprawiedliwość.

4. Dyskwalifikacja drugiej osoby

Egomaniak nieustannie dyskwalifikuje innych: nigdy nie będą tak dobrzy, tak inteligentni i kreatywni jak on. Punkt widzenia innych jest zawsze lekceważony lub dyskwalifikowany. Na przykład żadna osoba mniej niż egomaniak nie będzie wiedziała więcej niż on z powodu swojego braku doświadczenia; ale też nie starszej osoby, ze względu na „przestarzałość” ich pomysłów.

5. Trudność w odczuwaniu empatii

Mając siebie za punkt odniesienia, egomaniakom trudno jest wczuć się w innych. Oznacza to, że nie angażujesz się w uczucia i obawy osób, z którymi jesteś spokrewniony.

6. Musisz być w centrum uwagi

Nie ma nic lepszego dla egomaniaka niż bycie w centrum uwagi we wszelkiego rodzaju sytuacjach. Na swoich spotkaniach znajdziesz sposób, aby wszyscy uczestnicy dali się uwieść Twoim umiejętnościom społecznym i Twojej mowie. Jeśli ktoś ma się wyróżniać, egomaniak będzie miał trudności z przekierowaniem uwagi na siebie lub po prostu wycofanie się.

7. Obsesja porównania

Logicznie rzecz biorąc, przeszacowanie jest możliwe tylko w porównaniu z innymi. Tendencja do ciągłego porównywania się z innymi jest typowa dla egomaniaków, którzy znajdują w nim sposób na mierzenie swojej siły. Dla egomaniaka życie jest nieustanną rywalizacją i dlatego musi „wygrywać”.

8. Ciągła potrzeba uznania

Nie ma sensu, by egomaniak wygrywał w milczeniu. Osoba, która ma tę psychologiczną skłonność, nieustannie wymaga publicznej aprobaty i uznania. Dlatego ich rozmowy często obracają się wokół ich wyczynów, czy to codziennych, czy zawodowych.

9. Przewartościowanie pieniądza i władzy

Pieniądze i władza są symbolami wpływu społecznego. Dlatego egomaniacy przeceniają te symbole. Niezależnie od tego, czy mają dużo, czy mało, tego typu ludzie wykorzystują swoje pieniądze i swoją władzę (wpływy) do autopromocji i kontrolowania ludzi wokół nich (na przykład w rodzinie).

10. Nietolerancja na krytykę i niezdolność do samokrytyki

System psychoafektywny egomaniaka opiera się na jego obrazie siebie. Nic nie budzi w tobie większego strachu niż stawienie czoła samemu sobie. Dlatego egomaniak nie jest w stanie być samokrytycznym i nie toleruje krytyki innych, niezależnie od tonu i intencji, z jaką jest wypowiadany.

Egomaniak zawsze znajdzie usprawiedliwienie dla swojego zachowania. Ponadto będzie projektował własne niedoskonałości na innych i będzie szukał sposobu na powierzenie im odpowiedzialności. Jeśli nic z tego nie zadziała, egomaniak całkowicie zerwie komunikację.

11. Postrzeganie zawiści jako autoafirmacji

Egolaiści uwielbiają odkrywać, że są obiektem zazdrości. Kiedy nie, swoje problemy z innymi przypisują zazdrości. Zazdrość innych jest wielkim trofeum dla egomaniaka. Służy w nich jako forma autoafirmacji, ponieważ oznacza, że ​​druga osoba uznaje ich wyższość (na przykład pod względem pieniędzy lub władzy).

12. Relacje powierzchowne

Biorąc pod uwagę trudności egomaniaka w równych relacjach z innymi, jego relacje wydają się być powierzchowne. Tak więc egomaniak trzyma się relacji, które wzmacniają jego obraz siebie lub takich, w których może instrumentalizować ludzi na swoją korzyść.

W konsekwencji tego typu ludzie nie mogą długo utrzymywać dobrych relacji, ponieważ prędzej czy później ich zachowanie generuje odrzucenie. Do tego dodaje się roszczenie samowystarczalność. Nie należy tego jednak mylić z brakiem umiejętności społecznych, ponieważ egomaniak ma ich pod dostatkiem w wyniku nadmiernej pewności siebie.