Jakie są cnoty teologiczne:
W chrześcijaństwie cnoty teologiczne nazywane są zbiorem wartości i postaw, które upoważniają człowieka do zbliżania się do Boga i odnoszenia się do niego. Przestrzeganie cnót teologalnych zachęca do praktykowania cnoty kardynalne, dla których wzajemnie się uzupełniają.
Opiera się to na drugim liście apostoła Piotra: „Z nimi (Bóg) dał nam największe i najcenniejsze obietnice, abyśmy przez nie mogli uczestniczyć w boskiej naturze” (2 P 1, 4).
Z punktu widzenia teologii chrześcijańskiej cnoty teologalne inspirowane są rozumieniem człowieka przez Ducha Świętego, który pozwala ludziom działać jako „dzieci Boże”.
Cnoty teologiczne zostały podsumowane przez św. Pawła w List do Koryntian: „Słowem, teraz są trzy rzeczy: wiara, nadzieja i dobroczynnośćAle największą ze wszystkich jest miłość ”(1 Koryntian 13:13).
Byłby to jeden z pierwszych teologicznych sformułowań założycielskiego i animującego charakteru cnót teologalnych w doświadczeniu chrześcijańskim.
Wiara
Wiara to uwierzenie w Boga i zaufanie Jego objawieniu. Zakłada to zatem duchową otwartość niezbędną, aby móc rozpoznać objawienie się Boga w życiu codziennym i we wspólnocie wierzących, czyli w Kościele.
Katechizm Kościoła Katolickiego definiuje wiarę jako „cnotę teologalną, dzięki której wierzymy w Boga i we wszystko, co nam powiedział i objawił” (artykuł 1814).
Jako akt ufności w prawdę objawioną, wiara zachęca do konkretnego działania według zasad duchowych natchnionych przez Boga i motywuje do jej otwartego wyznawania, czyli dawania o niej świadectwa i szerzenia.
Nadzieja
Wiara budzi nadzieję. Nadzieja jest ufnym oczekiwaniem na wypełnienie pewnego horyzontu, który w przypadku teologii chrześcijańskiej odnosi się do spełnienia obietnic Jezusa: królestwa niebieskiego i życia wiecznego, zgodnie z którym chrześcijanin postępuje duchowo.
Katechizm Kościoła Katolickiego utrzymuje, że nadzieja „odpowiada pragnieniu szczęścia, które Bóg pokłada w sercu każdego człowieka” (art. 1818).
Nadzieja, ożywiana wiarą, pozwala człowiekowi zaangażować się w przemiany niezbędne do budowania królestwa Bożego, a także znaleźć sens w pracy, siłę do stawiania czoła trudnościom i cierpliwość w oczekiwaniu.
Dobroczynność
Miłosierdzie (miłość) jest centrum chrześcijańskiego serca. W nim wyraża się w pełni wiara i nadzieja, a zatem porządkuje i wyraża wszystkie cnoty.
Miłość (miłość) jest definiowana jako cnota, która pozwala ludziom kochać Boga ponad wszystko i w imię tej więzi kochać bliźniego jak siebie samego. Jej owocami są radość, pokój i miłosierdzie.
Odpowiada to podstawowemu przykazaniu, jakie Jezus przekazuje swoim apostołom: „Daję wam nowe przykazanie: miłujcie się wzajemnie. Tak jak ja was umiłowałem, tak miłujcie się nawzajem” (J 13,34).
Dla św. Pawła Apostoła miłość jest najważniejszą z cnót teologalnych, o czym świadczy następujący werset: „Nawet jeśli rozdzielam wszystkie moje dobra, aby nakarmić ubogich i oddać moje ciało w płomienie, jeśli tego nie zrobię miej miłość Nie ma dla mnie żadnego pożytku” (1 Koryntian 13,3).
- Dobroczynność.
- Łaska.
