Teoria społeczno-kulturowa Wygotskiego (podsumowanie): charakterystyka, koncepcje i wkład

Teoria socjokulturowa to teoria socjokulturowa to teoria uczenia się.

Teoria ta jest nurtem psychologii opracowanym przez Lwa Wygotskiego (Rosja, 1896-1934), zgodnie z którym uczenie się i przyswajanie wiedzy wynika z interakcji społecznych.

Zgodnie z teorią społeczno-kulturową Wygotskiego rozwój poznawczy jednostek jest bezpośrednio związany z interakcją społeczną w ramach kultury dominującej, to znaczy odpowiada na proces socjalizacji. W ten sposób rozumie się, że rozwój osoby jest konsekwencją socjalizacji.

Charakterystyka teorii społeczno-kulturowej

• Rozpoczyna się od metody genetyczno-porównawczej i eksperymentalno-ewolucyjnej i wyróżnia cztery obszary analizy:
  • filogenetyczny, w odniesieniu do pochodzenia funkcji psychologicznych człowieka jako gatunku;
  • historia społeczno-kulturowa, w odniesieniu do kontekstu wstawienia tematu;
  • ontogenetyczny, odnoszące się do ewolucji biologicznej i społeczno-kulturowej, a wreszcie
  • mikrogenetyczny, w odniesieniu do szczególnych cech psychologicznych jednostki.
• Rozumie jednostkę i proces uczenia się z perspektywy ewolucyjnej.
• Uwzględnia instrumenty i znaki, które pośredniczą między procesem interakcji społecznej a rozwojem jednostki, zwłaszcza gdy: język.
• Podkreśla znaczenie relacji podmiotu ze społeczeństwem.
• Uważa, że ​​zrozumienie rozwoju poznawczego dzieci jest możliwe tylko wtedy, gdy uwzględni się kulturę, w której dziecko się rozwija.
• Zrozum, że wzorce myślowe reagują na konstrukcję społeczną, a nie na wrodzony stan podmiotu.
• W tym sensie wiedza jest wynikiem współkonstrukcja gdzie uczestniczy zarówno jednostka, jak i grupa społeczna.
• Uznaje, że istnieją wrodzone zdolności umysłowe (takie jak percepcja, uwaga i pamięć), ale ich rozwój jest możliwy w interakcji społecznej.

Możesz być także zainteresowany czytaniem Psychologia ewolucyjna i Psychologia edukacyjna.

Podstawowe koncepcje teorii socjokulturowej

Teoria społeczno-kulturowa Wygotskiego opiera się na następujących podstawowych koncepcjach.

Funkcje psychiczne

Funkcje psychiczne mogą być lepsze lub gorsze. Będąc tym

• Niższe funkcje umysłowe odnoszą się do tych funkcji, z którymi każda osoba się rodzi, a
• Wyższe funkcje umysłowe to te, które są nabywane lub rozwijane poprzez interakcje społeczne.

Umiejętności psychologiczne

Odnosi się do tych, które pojawiają się w indywidualnym polu podmiotu, gdy nabył on wyższe funkcje umysłowe, to znaczy tych umiejętności, które po pierwszym pojawieniu się na poziomie społecznym (interpsychologicznym), ostatecznie zostają uchwycone lub zinternalizowane na poziomie osobistym ( intrapsychologiczne) .

Strefa najbliższego rozwoju

Strefa najbliższego rozwoju (w skrócie ZPD) odnosi się do tych funkcji, które nie zostały jeszcze rozwinięte lub są w trakcie dojrzewania.

Innymi słowy, odnosi się do dystansu między aktualnym poziomem rozwoju jednostki a poziomem jej potencjalnego rozwoju. Przejawia się to na przykład w tym, że dzieci nie mogą zrobić czegoś dla siebie, dopóki nie staną się niezależne.

Narzędzia do myślenia

Narzędzia myślenia odnoszą się do wszystkich tych społecznie skonstruowanych narzędzi, które pozwalają stymulować lub optymalizować myślenie.

Istnieją dwa rodzaje podstawowych narzędzi:

• Narzędzia psychologiczne: język, liczby i systemy symboli w ogóle. Obowiązują również inne, takie jak konwencje społeczne, normy, mapy, dzieła sztuki, diagramy itp.
• Narzędzia techniczne: wszelkiego rodzaju narzędzia materiałowe, takie jak ołówki, papiery, maszyny, instrumenty itp.

Mediacja

Mediacja odnosi się do procesów interakcji rozwijanych przez podmiot poprzez:

• Mediacje instrumentalne, czyli narzędzia myślenia, czy to techniczne, czy psychologiczne;
• Mediacje społeczneczyli relacje międzyludzkie (ojciec, matka, nauczyciele itp.).

Wkład teorii społeczno-kulturowej do psychologii

Według Beatriz Carrera i Clemena Mazzarelli w artykule zatytułowanym Wygotski: podejście społeczno-kulturowe, składki od teorii socjokulturowej do dziedziny psychologii ewolucyjnej to głównie:

• zrozumienie rozwoju społeczno-poznawczego, który miał miejsce we wczesnym dzieciństwie;
• rozwój języka i komunikacji;
• badanie budowy języka pisanego.

Teoria socjokulturowa i teoria rozwoju poznawczego

Teoria społeczno-kulturowa jest jedną z najbardziej wpływowych w dziedzinie psychologii ewolucyjnej i edukacji, wraz z teorią rozwoju poznawczego Piageta (1896-1980).

Oba modele teoretyczne mają na celu wyjaśnienie procesu, w którym jednostki nabywają umiejętności i wiedzę do interpretowania rzeczywistości i rozwiązywania konkretnych problemów.

Jednak podczas gdy Piaget koncentruje się na dziecku jako aktywnym czynniku wiedzy, Wygotski rozumie, że uczenie się i wiedza na ten temat są wynikiem interakcji społecznych, a zatem kultury.