Czym jest Gildia:
Związek rozumiany jest jako grupa pracowników, którzy dzielą ten sam zawód lub zawód i mają ten sam status społeczny. Słowo pochodzi z łaciny gremium co oznacza „biust” lub „okrążenie”.
Gildie są uważane za przodków prądu uczelnie zawodowe, takich jak medycyna, prawnik, inżynieria, nauczyciel itp. W ten sam sposób ustąpiły miejsca temu, co w obecnej epoce znamy jako związki.
Termin ten jest również używany w odniesieniu do sektorów pogrupowanych według ich stanu lub statusu w ramach określonego typu społeczności. Na przykład w społeczności akademickiej, jaką jest uczelnia, mówimy o związku studentów, pracowników i nauczycieli, z których każdy ma swój reprezentatywny rdzeń.
Pochodzenie i historia gildii
Cechy narodziły się w tak zwanym średniowieczu, które miało miejsce między XI a XIII wiekiem w wyniku rozkwitu miast.
Tworzyli je pierwotnie rzemieślnicy, którzy dzielili zawody, m.in. związek stolarzy, szklarzy, murarzy czy kowali, którzy pracowali w służbie nowych katedr.
Grupy te pojawiły się jako mechanizm ochrony pracy i ekonomicznej swoich członków, ponieważ sprawowały kontrolę nad podażą i cenami swoich prac. W ten sposób starali się zagwarantować dobrobyt i stabilność członkom związku. Mogli nawet pełnić funkcje opiekuńcze dla swoich członków dotkniętych sieroctwem, chorobą i wdowieństwem.
Cechy średniowieczne zorganizowane były w hierarchiczną strukturę, składającą się ze stopni: czeladnika, oficera i mistrza. Ocena mistrzowska była najwyższa: mistrz miał prawo do podejmowania pracy, szkolenia praktykantów i ustalania kryteriów marketingowych.
- Związek zawodowy.
- Średniowiecze.
Stopień oficerski odpowiada średniej randze warsztatu. Odnosi się do tych osób, które rozwinęły się w swoim szkoleniu i doświadczeniu w gildii. Mogli również nadzorować zadania przydzielone praktykantom.
Najniższą klasą był praktykant, który wstąpił do związku między 12 a 14 rokiem życia po podpisaniu „umowy o praktyki”. W tej umowie uczeń obiecał być wierny swojemu mistrzowi.
Gildie rzemieślnicze otrzymały swój pierwszy atak w renesansie, kiedy zostały zastąpione przez warsztaty artystów, prowadzone przez jednego mistrza, który przejął całą produkcję we własnym imieniu. Tam po raz pierwszy ustanowiono podział na sztukę i rzemiosło oraz na artystów i rzemieślników.
Pod koniec XVIII wieku cechy słabły wraz z rozwojem nowej gospodarki przemysłowej i liberalnej. Tak więc pod koniec XIX wieku otrzymali ostatni cios, gdy uprzemysłowienie ich złamało i zastąpiło pracę rzemieślniczą wielkoskalową pracą przemysłową, co oznaczało zatrudnianie pracowników najemnych (proletariat). W ten sposób cechy rzemieślnicze zostały zmarginalizowane.
Z biegiem czasu powstały związki zawodowe nastawione na ochronę interesów klasy robotniczej i zagwarantowanie jej stabilności. Dziedziczą tę specyficzną funkcję od gildii.
