Czym jest Sonnet:
sonet Jest to poetycka kompozycja czternastu wersów, zwykle rymów spółgłoskowych, podzielonych na dwa kwartety i dwie trójki. Słowo jako takie pochodzi od włoskiego sonet, a to wywodzi się z łaciny sonus, co oznacza „dźwięk”.
Wersety w klasycznym sonecie są zwykle dziełem wielkiej sztuki, zwykle hendecasylabs (składający się z jedenastu sylab).
struktura sonetu Są to cztery zwrotki, z których dwie pierwsze to kwartety, a dwie ostatnie to triole.
rymować w kwartetach Działa to w następujący sposób: ABBA ABBA, czyli harmonizuje pierwszy wers z czwartym, a drugi z trzecim.
Na przykład:
Fragment „A Córdoba” Luisa de Góngora
W trojaczkach, dystrybucja rymów jest swobodniejsza i można je łączyć na różne sposoby, przy czym najczęściej używane są CDE CDE, CDE DCE, CDE CED, CDC DCD, zgodnie z różnymi korespondencjami.
Na przykład:
Fragment „A Córdoba”, Luis de Góngora
Z drugiej strony treść sonetu jest zorganizowana, choć nie ściśle, na początku, w środku i na końcu.
W tym sensie pierwszy kwartet prezentuje temat, który zostanie rozszerzony w drugim.
Następnie pierwsza z trojaczków zastanawia się lub kojarzy idee lub uczucia z tematem sonetu, a druga zamyka go, albo poważną lub emocjonalną refleksją, albo pomysłowym lub nieoczekiwanym zwrotem, który nadaje sens kompozycji. .
Sonet, jak każda kompozycja poetycka czy literacka, porusza najróżniejsze tematy, które interesują ludzką duszę i intelekt. Tematy takie jak miłość i strata, życie i śmierć, a także sprawy łagodniejsze, utrzymane w tonie satyry lub humoru.
Historia sonetu
Sonet, jak wiadomo, pojawił się po raz pierwszy we Włoszech w XIII wieku, gdzie po raz pierwszy kultywował go Giacomo da Lentini, uważany za twórcę tego typu kompozycji, a później rozprzestrzenił się na resztę Europy i świat.
We Włoszech kultywowali ją mistrzowie literatury tacy jak Dante Alighieri czy Petrarca. W naszym języku pierwszym z ich kultystów był Marqués de Santillana, alias Íñigo López de Mendoza, ale także geniusze kastylijskiej poezji, tacy jak Lope de Vega, Luis de Góngora, Francisco de Quevedo, Calderón de la Barca czy Sor Juana Ines De La Cruz.
W ostatnich czasach byli też pisarze, którzy używali sonetu i odnawiali go lub zmieniali, tacy jak Rubén Darío, który używał wersetów aleksandryjskich w swoich wierszach, czy Pablo Neruda, który pisał sonety bez rymu.
Przykłady sonetów
Lope de Vega
Francisco de Quevedo
