Czym jest kontrreformacja:
Kontrreforma jest znana jako odnowienie Kościoła katolickiego w XVI wieku jako odpowiedź na powstrzymanie postępu doktryn protestanckich w Europie.
Kontrreforma jest tak nazywana, ponieważ jest odpowiedzią na reformę protestancką zapoczątkowaną przez Marcina Lutra w 1517 roku.
Kontrreformacja została ustanowiona na Soborze Trydenckim (1545-1563) najpierw zwołanym przez papieża Pawła III w 1545 r., następnie przez papieża Juliusza III w latach 1550-1555, a wreszcie przez papieża Piusa IV w 1563 r.
Charakterystyka kontrreformy
Kontrreforma lub reforma katolicka charakteryzowała się tym, że obejmowała polityczną i religijną sferę chwili.
W aspekcie politycznym kontrreformacja eliminuje sprzedaż odpustów, co jest jednym z powodów, dla których gubernatorzy zaczęli przylgnąć do protestanckiej reformy Marcina Lutra.
W aspekcie religijnym kontrreformacja dąży do przeformułowania Kościoła katolickiego, zjednoczenia chrześcijan pod papiestwem rzymskim i ewangelizacji terytoriów Nowego Świata (Ameryki).
Aby zapobiec postępowi Kościołów protestanckich, kontrreformacja odnawia i ustala wytyczne mające na celu ograniczenie korupcji duchowieństwa za pomocą wspólnych dla Kościoła katolickiego parametrów, takich jak np. obrona władzy papieskiej, wyłączna zdolność Kościoła i jego przedstawicieli do interpretacji świętych tekstów i zbawienia przez wiarę oraz dzieła miłosierdzia, pobożności lub pokuty.
Konsekwencje kontrreformacji
Katolicka reforma XVI wieku lub kontrreforma tworzy w Soborze Trydenckim odniesienia do jednolitości Kościoła katolickiego pod papiestwem rzymskim.
Niektóre z konsekwencji, jakie stwarza kontrreformacja, to na przykład władza Świętej Inkwizycji w Ameryce wraz z wznowieniem Trybunału Świętego Oficjum, cenzura wiedzy wraz z utworzeniem Indeksu ksiąg zakazanych (Indeks) oraz tworzenie nowych zakonów poświęconych katechizacji tubylców i pogan z nowych terytoriów.
Postacie kontrreformacyjne
Największymi propagatorami kontrreformy lub reformy katolickiej byli papieże, którzy zwoływali sesje Soboru Trydenckiego w latach 1545-1563: Paweł III, Juliusz III i Pius IV.
Ponadto wyróżnia się Ignacio de Loyola (1491-1556), założyciel Towarzystwa Jezusowego w 1540 roku, którego główną misją była katechizacja Ameryki dla zjednoczenia chrześcijaństwa.
Reformacja protestancka i kontrreformacja
Reformacja protestancka narodziła się z powodu korupcji duchowieństwa Kościoła katolickiego. W 1517 r. Marcin Luter opublikował 95 tez, których głównym argumentem jest zaprzeczenie zbawienia człowieka przez zakup odpustów.
Z Marcinem Lutrem w Niemczech, Janem Kalwinem w Szwajcarii i królem Henrykiem VIII w Anglii, Kościół katolicki zaczyna tracić terytorium wpływów w Europie, więc jest zmuszony do tworzenia kontrreformacji, aby utrzymać swoją władzę.
Kontrreforma jest zdefiniowana w Soborze Trydenckim zwołanym po raz pierwszy w 1545 r. przez papieża Pawła III, który potwierdza autorytet papieża, interpretację Biblii przez Kościół i jego przedstawicieli, wolną wolę, celibat i wiarę w Ciele i Krwi Chrystusa.
Kontrreformacja i barok
Kontrreformacja lub reformacja katolicka rozwija w sztuce styl barokowy. Kościół katolicki wykorzystywał sztukę jako sposób szerzenia religii katolickiej. Barok objawiał tajemnice religijne poprzez przesada i ostentację zmysłami.
Ponadto sztuka barokowa odchodzi od motywów pogańskich i charakterystycznych aktów renesansu. Jej największymi przedstawicielami byli: Włoch Lorenzo Bernini (1598-1680), Caravaggio (1571-1610) i Belg Pedro Pablo Rubens (1577-1640).
