Czym jest Luna:
Księżyc jest jednym z ciał niebieskich w Układzie Słonecznym. Jest to piąty co do wielkości naturalny satelita i jedyny na Ziemi. Jego średnica równikowa wynosi 3474 km i składa się głównie ze skał.
Chociaż wciąż nie ma konkretnej teorii na temat jego pochodzenia, jedno z najbardziej akceptowanych wyjaśnień utrzymuje, że Księżyc jest wynikiem zderzenia ciała niebieskiego z Ziemią.
Uderzenie to miało miejsce około 4,5 miliarda lat temu, a gdy magma tego nowego satelity ostygła około 100 milionów lat temu, uformowało się to, co dziś znamy jako skorupa księżycowa.
Słowo księżyc wywodzi się z łaciny i oznacza „świetlisty” lub „ten, który oświetla”. W mitologii greckiej Selene jest boginią Księżyca, stąd w dziedzinie naukowej lub akademickiej terminy pochodzące od tej nazwy są używane do oznaczania pojęć związanych z satelitą, takich jak selenografia, która jest częścią astronomii odpowiedzialną za badanie Księżyca .
Chociaż inne planety również mają swoje księżyce i mają swoje nazwy, powód, dla którego satelita ziemski jest nazywany tylko „księżycem”, ma związek z faktem, że nie było wiadomo o istnieniu innych ciał niebieskich krążących wokół innych planet.
Z tego powodu nazwano ją Luna, zakładając, że jest to ciało jedyne w swoim rodzaju. Aż do roku 1610 Galileo Galilei był w stanie po raz pierwszy zaobserwować 4 księżyce krążące wokół Jowisza, które nazwano Io, Europa, Ganimedes i Callisto. Dziś wiadomo, że ta planeta ma ponad 60 naturalnych satelitów.
Charakterystyka Księżyca
Obecna technologia umożliwia wyraźniejszą widoczność kraterów księżycowych z Ziemi.
Powierzchnia Księżyca jest pełna skał, basenów i kraterów, te ostatnie są wynikiem wielokrotnych zderzeń obiektów niebieskich, które przeszły przez jego egzosferę, bardzo słabą atmosferę, która nie zapewnia żadnej ochrony.
Oprócz tego na Księżycu znajdują się wulkany, ale są one nieaktywne. Zdarzeniem, które zdarza się często, są burze piaskowe powodowane przez wiatry księżycowe, które wzbijają regolit (drobny pył węglowy) i rumowisko skalne.
Oto inne istotne cechy księżyca:
- Są 400 razy mniejsze od Słońca, ale będąc bliżej Ziemi, są postrzegane jako prawie tej samej wielkości.
- Temperatura waha się od -248°C do 143°C.
- Jego przybliżona odległość od Ziemi wynosi około 384 400 km.
- Grawitacja na Księżycu wynosi 0,166 grawitacji Ziemi. Oznacza to, że osoba ważąca 60 kilogramów na Księżycu ważyłaby tylko 9,96 kg.
- Jego powierzchnia wynosi 38 mln km.
- Jego masa to 7,349 x 10²² kg.
- Gęstość księżyca wynosi 3,34 g/cm³
- Jego objętość wynosi 2,1958 × 10¹⁰
Ruchy obrotowe i translacyjne Księżyca
Księżyc obraca się wokół własnej osi (ruch obrotowy) w ciągu 28 dni. Podczas gdy czas potrzebny na obrót wokół Ziemi (ruch translacyjny) wynosi około 29 dni. Fakt, że te dwa ruchy zachodzą niemal jednocześnie, sprawia, że zawsze widzimy tę samą twarz Księżyca.
Księżyc wykonuje również ruch translacyjny wokół Słońca, ponieważ będąc naturalnym satelitą Ziemi, planeta „ciągnie” go ze sobą podczas jego translacji. W tym przypadku ruch trwa 365 dni.
libracja Księżyca
Chociaż widoczna jest tylko jedna strona Księżyca, to, co widzimy z Ziemi, to nie dokładnie 50% jego powierzchni, ale 59%. Wynika to z efektu zwanego libracją.
Prędkość orbitalna Księżyca nie jest stała, co pozwala na lepszą widoczność części jego wschodnich i zachodnich krawędzi podczas ruchu translacyjnego. Nazywa się to długością libracji.
Podczas gdy 5 stopni nachylenia Księżyca w stosunku do płaszczyzny jego orbity pozwala na zobaczenie go o 6º 30 'więcej niż jego biegun południowy, co jest znane jako libracja na szerokości geograficznej.
Fazy księżyca
Gdy Księżyc wykonuje swój ruch translacyjny wokół Ziemi, Słońce oświetla różne części satelity, co daje początek fazom księżycowym.
Księżyc w nowiu: w tej fazie Księżyc znajduje się między Ziemią a Słońcem, co ukrywa frakcję księżycową najbliższą naszej planecie.
Księżyc w pełni: Ziemia znajduje się między Księżycem a Słońcem, co oświetla połowę satelity najbliżej planety.
Czwarty księżycowy: w tym przypadku Księżyc znajduje się w pozycjach pośrednich, więc część najbliżej Ziemi jest oświetlona tylko w połowie, to znaczy jedna czwarta jego powierzchni. Będzie to półksiężyc, jeśli oświetlenie tego pokoju ma tendencję do wzrostu, a księżyc słabnący, jeśli oświetlenie tej części ma tendencję do zmniejszania się.
Wpływ Księżyca na pływy
Ruch translacyjny Księżyca nie odbywa się dokładnie wokół orbity Ziemi. Dokładniej, oba ciała krążą wokół centrum swoich mas.
Kiedy księżyc znajduje się w pewnym punkcie na planecie, działanie tych sił grawitacyjnych powoduje podniesienie się wód nad poziom morza (przypływ). Podczas gdy na przeciwległym końcu planety wody opadają (odpływ).
Dzieje się to dwa razy dziennie, więc to samo miejsce będzie codziennie miało przypływ i odpływ.
Misje kosmiczne na Księżyc
Buzz Aldrin, drugi człowiek, który dotarł na Księżyc. Misja Apollo 11, 1969.
Próby zbadania powierzchni Księżyca rozpoczęły się w byłym Związku Radzieckim od programu Luna, który rozpoczął się w 1959 roku i który umożliwił sfotografowanie drugiej strony satelity, lądowanie na jego powierzchni i orbitowanie wokół niego w różnych misjach.
Ze swojej strony program Ranger, amerykańskiego pochodzenia, rozpoczął się w 1961 roku wysyłając fotograficzne statki rozpoznawcze i bezzałogowe statki kosmiczne, aż wreszcie misja kosmiczna Apollo 11, należąca do programu Apollo, dokonała wyczynu sprowadzenia ludzi na powierzchnię Księżyca. 1969. Astronauci Neil Armstrong i Buzz Aldrin byli odpowiednio pierwszym i drugim człowiekiem, który postawił stopę na Księżycu.
Stamtąd misje z różnych krajów zostały wysłane na Księżyc lub jego orbitę w celach naukowych. W 2019 roku NASA ogłosiła budowę bazy księżycowej, która będzie zasilana energią słoneczną. Celem jest umożliwienie obecności człowieka przez dłuższy czas, począwszy od 2024 roku i posłużenie jako punkt wyjścia dla przyszłych misji na Marsa. .
- pełnia księżyca
- satelita
- Słońce
- Wylądować
- Układ Słoneczny
- Fala
- Powaga
